Een wereld van verschil

Week 2

Yentl en Phebe Na een weekendje Mokala park hebben we weer de moed gekregen om het laatste water uit het zwembad te scheppen. Daarna hebben we het zwembad geschuurd en geverfd. Rond het zwembad hebben we gesnoeid. Daarna hebben we meer tijd en aandacht gegeven aan de personen van Beudene zelf. We hebben diepgaande gesprekken gehad en zo een betere band opgebouwd. Op 1 mei was Beudene gesloten. Seppe, Indra, Amber, Yentl en Phebe hebben deze dag besteed aan het schilderen van het zwembad. Ons goed werk werd beloond en we werden uitgenodigd om bij Beulah (oprichtster van Beudene) te gaan lunchen. Het was een heel leuke en warme dag om te werken. Donderdag zijn we eens gaan verkennen bij Amber en Indra in de sloppenwijk. Yentl is vrijdag terug naar beudene gegaan. Daar was het een en al ambiance. Er werd gezongen, gedanst en muziek gemaakt op de djembé's. Phebe is terug meegegaan met Indra en Amber naar de sloppenwijk.

Seppe en Thibo

Seppe, Sylke, Thibo en Hanne vertrokken maandag naar Bloemshelter. We werden er allemaal hartelijk onthaald. Sylke en Hanne bleven in de vrouwenshelter, en wij gingen naar de mannenshelter. De verantwoordelijke van de vrouwenshelter (Sonja) bracht ons naar de mannen. Bij aankomst waren we beiden een beetje in shock om te zien hoe verschillend het er aan toe ging bij de mannen in vergelijking met de vrouwen. We werden voorgesteld aan de nieuwe verantwoordelijke van de shelter, uncle Vic. Hij moest nog enkele zaken in orde brengen dus werden we rondgeleid door ‘the old lion’. Hij was een vriendelijke man met een nuchtere kijk op de wereld. Hij leidde ons rond en toonde de 40 bedden die per 6-8 in een kamer stonden, met de vele kleren er om heen, de vieze toiletten en de veel te kleine keuken. Terwijl hij ons het huis toonde merkten we dat hij zelf ook door had dat ze er in barre omstandigheden leefden, maar hij was wel blij dat de shelter bestond.

Eenmaal weer buiten het huis zaten er een tiental mannen in de zetels en bedden onder een afdak, niets te doen. We vroegen ‘the old lion’ of dit altijd zo was. Hij vertelde ons dat het er een stuk beter aan toe ging toen Isaac (de vroegere verantwoordelijke) er nog was. Nu is de structuur verdwenen, hij was de man die de boel draaiende hield, hij zorgde voor activiteiten voor de mannen die geen werk hadden. Wij voelden ons hier wat slecht en geshockeerd bij omdat we er een heel ander idee van hadden. Beide hadden we ook het gevoel dat we daar niet veel konden betekenen. We zagen dat ze in de tuin gingen werken en toen we vroegen of we konden helpen, kregen we een kort antwoord ‘ we’re gonna do it ourselves ’. Na dit antwoord wisten we compleet niet meer wat we daar konden doen. Rond 11 uur kwam Sonja terug achter ons om te gaan eten, omdat er in de mannenshelter enkel eten word voorzien in de avond. Na het middagmaal zaten we in een tweestrijd, gaan we terug of niet? We wouden wel terug omdat we hadden gemerkt dat het vertrouwen in de hulpverlening er volledig langs de grond zit maar we voelden ons er helemaal niet op ons gemak. We hebben dit besproken met Sonja en ze begreep ons volledig. Daarom hebben we even in de vrouwenshelter gebleven en rond 15u naar de mannenshelter teruggekeerd. Sylke en Hanne gingen mee, omdat ze ook eens wouden zien hoe het er aan toe ging. Ook zij vonden het heel confronterend om te zien. Toen we terug kwamen werden we onmiddellijk opgenomen in het team van de vrouwenshelter. Even later hoorden we dat er in de loop van volgende week een team van de lokale kerk zich op de mannenshelter ging gooien, dus dat was wel een opluchting om te horen. De verdere stage hebben we mogen blijven in de vrouwenshelter.

Sylke en Hanne Ook wij mochten beginnen in Bloemshelter. Het was spannend want we wisten niet wat we ervan konden verwachten. Na een korte gesprek en voorstelling van onszelf zijn we er meteen ingevlogen. De vrouwen bakken koekjes die ze later verkopen om zo geld in te zamelen voor de shelter. Wij hebben ook geholpen met de koekjes in te pakken. We voelden ons, zoals zij dat zeggen, als minions in een minifabriek. Later op de dag hebben ze ons nog geleerd hoe we armbanden maken van papier. We werden daar echt verwend als gasten. We kregen steeds als eerste eten en het werd allemaal geserveerd op mooie borden, terwijl de rest zelf moest aanschuiven om hun eten te krijgen. De rest van de dagen hebben we steeds de kinderen van school gaan halen. Dan speelden we er mee of hielpen we ze met hun huiswerk. We hebben de kinderen enkele spelen aangeleerd zoals muzikaal pak. Ook wij leerden leuke spelletjes van hen. In diezelfde week was er ook een van ons jarig. We hebben in de shelter een verrassingsfeest georganiseerd voor Sylke. Met heerlijke taart en veel gedans hebben we er het beste van gemaakt. We hebben voor de vrouwen ook enkele activiteiten georganiseerd. We hebben computerles gegeven en ook eens belgische kost klaargemaakt. Maar helaas komt er altijd een einde. De laatste dag kregen we de kans om Bloemshelter nog een beetje op te fleuren. We hebben een muurschilderij gemaakt, zo zullen ze ons daar zeker niet vergeten.

Amber en Indra

Maandagmorgen vertrokken we vol goeie moed naar de Pre-Primary school. Na een lange autorit kwamen we aan in het schooltje. De kinderen zagen ons al vanuit de verte. Wanneer we het schooltje binnen wandelden stormden de kinderen naar ons toe. Wat een onthaal! Na de heerlijke verwelkoming mochten we een klasje kiezen. Amber koos voor de kinderen tussen 4 en 5 jaar. Indra koos voor de kinderen tussen 5 en 6 jaar. Voor ons was het moeilijk om de kindjes te verstaan want die spraken namelijk Sotho. Gelukkig vertaalden de juffen veel, maar ook niet alles. De kinderen kregen les op de grond. Ze leerden schrijven aan de hand van een papier waarop de juf het even voortoonde en de kinderen het nadeden. De kinderen kennen geen bord of krijt, enkel papier en potloden. Na al het schrijven en kleuren mochten de kinderen buiten spelen. En wat voor buitenspelen. De kinderen zingen en dansen enorm veel, wat voor ons heel erg leuk was. Natuurlijk wilden de kinderen het liedje opnieuw zingen die we ze hebben aangeleerd toen we op bezoek gingen. Amber en ik zongen vol moed 'a piere piere tumba'. Na al het dansen en zingen moesten de kinderen gaan eten. De kleinste gingen als eerst, daarna de rest. Amber haar klasje at binnen op de grond. Indra's klasje at buiten op de stoeltjes omdat de juf vond dat ze meer buitenlucht nodig hadden. De kinderen bidden voor het middagmaal wat voor hun heel erg belangrijk is. Als de kinderen aan het eten zijn zorgen de juffen ervoor dat de grond geveegd is en dat de dekentjes op de grond liggen waarop de kinderen slapen. Voor ons beiden was dit even slikken. Wanneer de kinderen aan het slapen zijn haalden de juffen frisdrank en lekker eten voor ons, we waren rotverwend. De juffen wilden graag eens hun huizen tonen en de winkel waar ze alles haalden. Gaan wandelen in de townships was een hele belevenis. De straten lagen vol afval, de huizen waren aan elkaar getimmerd met ijzeren platen, en ze waren piepklein. Je weet niet waar eerst gezien. Zo'n schrijnende beelden... De mensen waren er wel heel vriendelijk! Ze vroegen van waar we kwamen, wat we daar deden… We voelden ons er helemaal welkom! Als de kinderen wakker waren mochten ze hun 4 uurtje van thuis opeten. Meestal kwamen de broers, zussen of ouders om de kinderen. De kinderen die er nog waren speelden binnen of zaten bij ons te luisteren naar het boekje dat we voorlazen. We kregen na onze dag al de tekeningen en huiswerken mee zodat we ze nooit gingen vergeten! Elke dag was ongeveer hetzelfde, maar vrijdag was het een speciale dag. Het was onze laatste dag. Phebe kwam ons die dag ook een handje helpen. Wij hadden een grote verrassing voor hun gepland. We hadden tafeltjes en stoeltjes gekocht, maar de 'big surprise' waren de balpennen waar ze elke dag een beetje ruzie om hadden. Wat een beleving en wat een ervaring. We staan met beide voeten terug op de grond en mogen blij zijn met alle luxe die we hebben. Een wondermooie ervaring, een ervaring om nooit te vergeten!

Quote van de week: "Stickyman, stickyman, stickyman!" Dit is speelgoed waar de jongens in Bloemshelter graag meespeelden en ook vaak ruzie om maakten. Op het einde van onze stage hebben we voor alle kinderen een stickyman gekocht.